In 2014 kwam ik erachter dat beelden je een bepaald gevoel kunnen geven. Dat beelden je prettig kunnen laten voelen, of zelfs geraakt. Een zekere overeenkomst kunnen hebben met jouw eigen gevoelens en emoties. Ik begon met het verzamelen van foto’s en andere kunst. Knipte ze overal uit, printte ze uit. Alles wat met mij resoneerde op dat moment hing in mijn huis. Achteraf gezien weet ik dat het 1 grote manifestatie was. Ik had mijn studio appartementje in Amsterdam omgetoverd tot een groot chaotisch vision board en ben het daarna zelf gaan doen. Ik begon daarna zelf te fotograferen. Het was voor mij een hele lange tijd simpeler om beelden te laten spreken voor wie ik ben en wat ik van binnen voel. Door een ander te portretteren. In mijn fotografie kan ik mijn gevoelige kant kwijt, for sure. Maar in tegenstelling tot in het begin, ben ik er nu niet meer van afhankelijk. Fotografie heeft me geholpen stabiliteit en veiligheid in mezelf te vinden. Ik spreek nu met en zonder camera even sterk. In die tijd heb ik ontzettend veel portretten geschoten. Elke dag, soms ‘s nachts. Ik heb geleerd de ander te observeren, zonder al te veel te beoordelen. Ik heb geleerd om intuïtief te fotograferen. Ik heb geleerd om iedereen die voor mij staat te zien in zijn of haar maximale potentie.